ପ୍ରଭୁ ଯୀଶୁ, କି ଦୁଃଖ ସହିଲ ହେ ଦୋଷୀ ନୋହି ଦୋଷୀ ପକ୍ଷେ ! 

ସାହା ହୋଇ ଆହା କେହି ନ ବୋଇଲେ,

ଏଡ଼ିକି ଦାରୁଣ ଲୋକେ । ଘୋଷା ।

ଏ ମହୀ ଉପରେ’ଛନ୍ତି ଯେତେ ନରେ ତୁମ୍ଭ ପରି ନାହିଁ ଦୁଃଖୀ ହେ,

ରାଜପୁତ୍ର ହୋଇ ଦାସରୂପୀ ହେଲ ଆଦର ମାନ ଉପେକ୍ଷୀ     । ୧ ।

ମାରିୟା ଜନନୀ ଥିଲା ପୂର୍ବେ ଜାଣି ଶୂଳେ ବିନ୍ଧାଯିବ ପ୍ରାଣ ମୋ,

ତାଙ୍କୁ ଏହି ବାଣୀ ଫଳିଲା ତତ୍‌କ୍ଷଣି ଦେଖି ପୁତ୍ରର କଷଣ         । ୨ । 

 

କ୍ରୁଶର ବେଦନା କି ଦେବି ଉପମା, ନୟନେ ନ ରହେ ବାରି ହେ;

ସେ ଯେଉଁ ଶୋଣିତ ବର୍ଚ୍ଛାର ଆଘାତ ଧୈର୍ଯ୍ୟ କେ ପାରଇ ଧରି । ୩ । 

 

ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ-ମରଣ ଦେଖି ଗିରିଗଣ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ ହେଲେ ସତ୍ୱରେ ହେ,

ଏ ମହା ମେଦିନୀ କମ୍ପେ ଭୟେ ପୁଣି, କି ଘଟିଲା ଏତେ କାଳେ । ୪ । 

 

ସେ ଯେଉଁ ଆନନ ନାହିଁ କାହିଁ ଆନ, ଗଗନେ ଯେସନେ ଭାନୁ ହେ,

ସେ ପୁଣି ଏମନ୍ତ ହେଲା ବିପରୀତ, ଛାଡ଼ି କି ତା ଯିବ ମନୁଁ        । ୫ ।

ସୂଚୀମାଳାକୁ ଫେରନ୍ତୁ